Forum

15 listopada(po północy)
- Dalekoż od miasta mieszkasz kobito. - rzekł Olaf.
- Wiem, czasami sporych problemów jest to zalążek.
Olaf nie zrozumiał co powiedziała i ujrzał w dali jasny punkt.
- Czy to twój dom? - zapytał
- Tak... Bo tak naprawdę... Brat widzi... Jestem dziw.. znaczy kurtyzaną.
Olaf uradowany odpowiada:
- Genialnie już dość miałem tego przebrania. Jestem Olaf, miło mi Panią poznać.
- Mam na imię Elżbieta. Skoro już wiemy o sobie całą prawdę zmierzmy czym prędzej do mojego domu.
Gdy byli już w środku Olaf poszedł spać(JASNE).

15 listopada(poranek)
Olaf obudził się w łóżku sam(OCZYWIŚCIE), zebrał swoje rzeczy i wyruszył w drogę powrotną do Gdańska.
Gdy Olaf znalazł się pośród murów portowego miasta nie wiedział dokąd ma się udać.

Ostatnio edytowany przez PizzaMussolini (2013-03-23 22:27:14)

Wiking zdecydował udać się do tej samej karczmy, w której poprzedniego dnia przesiadywał wraz z kompanami.
Zdziwił się, gdyż karczma świeciła pustkami. Jednak czuł, że nie jest sam. Po 10 minutach czekania na jakiegokolwiek kompana pomyślał o opuszczeniu budynku, ale jakaś niewiadoma mu siła nadal go tam trzymała.
Gdy dochodziło już południe do baru wstąpiła grupka mężczyzn. Jeden z nich rzekł:
- Suń się plebsie. Chyba nie zamierzasz stwarzać problemów?
- Nie usunę się, choćby trzech osiłków próbowało mnie stąd ruszyć!
- Tak wierzysz w swą siłę? To dawaj waść - po siłujmy się! Jak przegrasz to stąd czmychniesz, a jeśli ja przegram to zostawimy cie w pokoju? To jak będzie?
- Niech będzie. Stawaj waść!
Przekonany o swej wielkiej sile Olaf bez problemu poradził sobie z trzema typami.
- Skąd u ciebie taka siła Szwedzie?
- Lata ćwicze... SKĄD U DIABŁA WIECIE ŻE JESTEM SZWEDEM?
- Kurr... Na nas już czas
- Nie tak prędk...
Jednak w tym samym momencie karczma opustoszała ponownie. Olaf nie wiedział co myśleć o tej sprawie, ale wiedział za to jedno... Musi się napić .

Ostatnio edytowany przez PizzaMussolini (2013-03-23 22:26:40)

Po wysłuchaniu Zygmunta Ianochi nie zakończył rozmowy.

- Masz rację drogi Zygmuncie, trzeba się tą sprawą zająć. Niestety też nie wiem, gdzie podziewają się nasi kompani.

I po chwili myślenia dodał:

- A ta kobieta, która wczoraj dała nam ten list gończy, wiesz kto to mógł być ?

[html]<font face = "Sylfaen">       Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]

[html]<font face = "Lithos Pro Regular">       Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]

[html]<font face = "Minion Pro">       Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]

[html]<font face = "Myriad Pro">       Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]

[html]<font face = "Old London">       Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]

[html]<font face = "Sylfaen">      Zymgunt miał ogromny natłok myśli, z którym ledwo sam sobie radził. Gdzie są pozostali? Co dalej robić? Czekać, czy ruszyć za tym człowiekiem, który z każdym dniem będzie coraz trudniejszy do wytropienia...? Niestety, jedyne co mu teraz pozostało, to czekać w umówionym miejscu, na zaplanowane spotkanie. Tymczasem Ianochi zadał pytanie, które cały czas panoszyło się w myślach Polaka.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. Nie ukrywam, że również chciałbym znać odpowiedź na to pytanie... - odpowiedział nieco zniechęcony całą sytuacją, w jakiej się znaleźli.
Nagle w miejsce ponurej twarzy, pojawiła się rozweselona mina.
- ...Ale powinniśmy cieszyć się ostatnim dniem spokoju! Kto wie co nas czeka? Wznieśmy więc toast za pomyślność naszej wyprawy! O szczegółach porozmawiamy na zajutrz! - wstał, unosząc do góry, wypełniony po brzegi kufel.

</font>[/html]